Rank 2: May I Touch Your Hand

Award: ‘Hindi lang pampamilya, pang-isports pa’ Award

Reflection:

            Ito ang nag-iisang larong alam ko na may malateleseryeng kwento na umiikot sa wagas pagmamahalan ng dalawang tao handang suungin ang anumang pagsubok. In other words, ito ang kauna-unahang GAME-SERYE (Game na, Teleserye pa) sa kasaysayan ng Pilipinas.

            ACLE noon nung nilaro namin ito sa klase kaya naman parang lampas lang ng konti sa kalahati kaming magkakaklase noon. Pero dahil sa ROCK-ON na game na ito, sulit ang buong hapon ko. Pero walang mas susulit pa sa hapon ni Bret. Noong una, nagsayaw siya ng Ora Ora Comanching na para bang bagong dance craze ng bansa. Tapos dahil sa larong ito, nahanap niya ng soulmate niya, si Hazel. Mas naging entertaining pa ang larong ito dahil sa pang-uulit naming lahat sa bagong loveteam sa klase, Bret-zel.

            Habang tumatagal lalo pang nagiging intense yung laro. Nahila ka rito tapos mahihila ka naman sa kabila. Pero wala nang mas i-intense pa tuwing nakikita ko si Pau na nag-slide back dahil kina Lhem at Edward habang patuloy paring inaabot ang kamay ni Johnny. Kitang-kita mo talaga ang struggle niya.

            Simple lang yung game, walang materials na kailangan pero wagas talaga sa pagka-rock on.  Sa huli natalo kaming mga humahadlang, iba talaga ang nagagawa ng pag-ibig. Anyway, saludo ako sa nakaisip sa larong ito. Ang laki tuloy ng pressure para sa invented game.

Variation: Yung nasa labas ng bilog ay pwede nang pumasok sa loob ng bilog. Kaya naman dagdag challenge ito sa mga humaharang na pigilan makapasok. Pero kailangang makapasok rin siya sa inner circle at doon pa lang sila pwedeng mag-holding hands.

Varsity Player: Para sa larong ito, ang MVP ko ay si Pau. Ang award na ibibigay ko ay ‘Reach out as far as you can’ award dahil kitang-kita mo talaga yung struggle niyang mahawakan ang kamay ni Johnny kahit sa bawat attempt niya nakakaladkad lang siya paatras.